“Ze is gewoon jaloers” – een zin die bijna uitsluitend wordt gebruikt om vrouwen te beoordelen. Elk probleem, elke inconsistentie wordt toegeschreven aan de lelijke afgunst dat op een dag een puur vrouwelijke definitie werd. Een allang achterhaalde en uiterst antifeministische houding, vinden wij. STYLEBOOK sprak met een expert over jaloezie onder vrouwen.
Of het nu op het werk, privé of gewoon op straat is: vrouwen worden altijd jaloers genoemd als iets niet bij ze past. Het kan alleen zo zijn dat we een andere vrouw niet mogen omdat ze ons slecht behandelt. Maar dat is niet welkom. We zijn gewoon jaloers. En afgunst is een lelijk gevoel. Voor zowel de afzender als de ontvanger wordt afgunst altijd geassocieerd met negatieve energieën en frustratie. Heeft het patriarchaat de kwestie van afgunst tot een puur vrouwenkwestie gemaakt? We spraken met Annie Brien, coach en mentor voor zelfvertrouwen, eigenliefde, eigenwaarde & zelfmanagement, over de aanwezigheid en oorsprong van afgunst.
Giftige vrouwelijkheid als reden?
Naast giftige mannelijkheid, die obsessief wil overbrengen dat aan mannen ook zogenaamd mannelijke eigenschappen worden toegeschreven, zoals kracht, agressiviteit en gebrek aan emotie, is er ook giftige vrouwelijkheid. Ze definieert een ‘echte vrouw’ als gevoelig, empathisch, empathisch, kwetsbaar. Maar ook als bitchy, jaloers en jaloers. Maar ze moet niet luidruchtig zijn, maar in het geheim intrigeren. Niet te veel, eerder te weinig. Het woord woede valt eruit zodra een vrouw wat heftiger haar mening verkondigt. Voor mannen betekent het: meningskracht. Deze clichématige definitie van een vrouw is om altijd zachtaardig, lief en glimlachend te zijn en haar eigen behoeften onderaan de prioriteitenlijst te plaatsen. Van nature. En ook al verzetten veel mannen zich er luidruchtig tegen en geloven dat dit in het tijdperk van feministische stemmen niet langer op deze manier wordt beoordeeld, dit is precies de mening die nog steeds de overhand heeft in de hoofden van mensen.
Ook interessant: giftige positiviteit – hoewel geforceerd optimisme ook schadelijk kan zijn
Afgunst onder meisjes in de kindertijd
Kinderen zijn jaloers: op glitterpotloden, op grotere strikken in hun haar. Afgunst is normaal in de kindertijd, omdat kinderen deze gevoelens die opkomen nog niet kunnen classificeren, benoemen of begrijpen. Maar op volwassen leeftijd is er geen plaats voor afgunst, althans niet in de mate waarin dat soms het geval is. Afgunst kan dingen vernietigen, mensen frustreren, hen tot kwaadaardige acties aanzetten en hen en degenen om hen heen beroven van al hun energie en levensvreugde. En hoewel een zekere mate van afgunst normaal en noodzakelijk is om het leven vooruit te helpen, is te veel afgunst absoluut gevaarlijk. Evenzo de veronderstelling dat alleen vrouwen jaloers zijn.
Annie Brien vertelde aan STYLEBOOK: “Vrouwen en mannen kunnen net zo jaloers zijn op hun leeftijdsgenoten, maar mannen hebben meestal in hun jeugd geleerd om op een gezondere manier met de emotie om te gaan: terwijl het onder jongens als sociaal aanvaardbaar wordt beschouwd dat rivaliteit en concurrentie openlijk worden gehouden, maatschappelijke rolverwachtingen van meisjes dicteren dat ze zich altijd aardig en hoffelijk gedragen.” En dat heeft zijn weerslag op het leven als volwassene: “Door wat eigenlijk neutrale emoties zijn te onderdrukken en te beoordelen, leren vrouwen al in de kindertijd een ongezonde omgang met de emotie. Afgunst bij vrouwen uit zich dan ook vaak (in tegenstelling tot openlijke uitingen bij mannen) in verborgen intriges of roddels, wat het cliché van wrok bij vrouwen versterkt”, zegt Brien.
Afgunst onder vrouwen in verschillende lagen van de bevolking
Zelfs als jonge vrouwen leren we dat er maar één kan zijn. Iemand die de beste baan krijgt. Iemand die trouwt met de charmante prins. Er kan er maar één de mooiste zijn temidden van vele vrouwen. Er is geen ruimte voor solidariteit of cohesie tussen vrouwen. Vanaf het begin leven vrouwen in competitie met elkaar. Of het nu gaat om aandacht van mannelijke medemensen of optreden voor autoritaire persoonlijkheden.
En zo groeien wij vrouwen op, met het eeuwige gevoel van schaarste en de constante behoefte om onszelf te bewijzen “om ons te onderscheiden van de massa”. Dit leidt op latere leeftijd tot de bekende elleboogmentaliteit die vaak aan vrouwen wordt toegeschreven. Als een man in een team vol vrouwen werkt, hoort hij al snel: oh, er zijn vast veel catfights. Andersom staat er: Oh, dat is zeker relaxed. En om de genoemde redenen was er lange tijd iets aan de hand.
Maar wij vrouwen beseften al lang geleden dat het zo niet verder kon. “Aangezien het principe van sociale vergelijking diep in ons geworteld is, kan afgunst niet volledig worden geëlimineerd, maar zal het ons ons hele leven vergezellen”, zegt Brien over afgunst op oudere leeftijd. “Met groeiende levenservaring leren we echter ook een gezondere manier om met afgunst om te gaan. Naarmate we ouder worden, vinden we het gemakkelijker om het gevoel te omarmen of zelfs te gebruiken als een aansporing in ons voordeel”, voegt ze eraan toe.
Afgunst onder vrouwen is vaak een constructie van het patriarchaat
Omdat afgunst onder vrouwen een probleem is in een patriarchale samenleving die erop gesocialiseerd is. Omdat het patriarchaat in stand wordt gehouden door vrouwelijke concurrenten, is cohesie tussen vrouwen niet welkom. Het zit zo: in een patriarchale samenleving krijgen degenen die zich op een dominante en bijna agressieve – d.w.z. giftig mannelijke – manier gedragen macht en erkenning. Vrouwelijke gedragspatronen daarentegen worden vaak genegeerd en niet serieus genomen. Vrouwen moesten dus leren om zich anders een weg te banen. Letterlijk. We ontwikkelen een enorme innerlijke druk, perfectionistisch gedrag en een nooit aflatende honger naar goedkeuring. Door dit te doen, willen we alle andere vrouwen uitroeien door slechtheid op dit pad, zodat we de “ene” kunnen zijn. Absolute onzin.
“De mate waarin we afgunst voelen, hangt niet alleen af van de gelijkenis van onze tegenhanger, maar ook van de persoonlijke relevantie van het ding of kenmerk waarmee we onszelf vergelijken. Dienovereenkomstig kan niet alleen onze acceptatie van gevoelens van afgunst verbeteren met de leeftijd, maar zullen onze jaloerse objecten ook verschillen, afhankelijk van onze levenssituatie en doelen”, zegt de expert. Maar is afgunst ingeprent?
Is afgunst een kwestie van opvoeding?
“Afgunst is een van de zogenaamde secundaire emoties, ook wel aangeleerde of sociale emoties genoemd, omdat ze ons op jonge leeftijd worden aangeleerd door onze sociale verzorgers”, legt Brien uit. “Dienovereenkomstig hebben de waarden van de ouders een grote invloed op de vraag of we constructief omgaan met afgunst en het gebruiken als motivatie, of dat we een deconstructieve manier hebben aangeleerd om met afgunst om te gaan, waardoor we onze medemensen misgunnen.” successen”.
Maar dat betekent niet dat we volledig worden blootgesteld aan afgunst. “Maar hoewel onze opvoeding en de waarden van onze sociale omgeving die we in onze kindertijd hebben geleerd ons hebben gevormd, kunnen we altijd beter leren omgaan met afgunst door aan ons zelfvertrouwen te werken en ons meer bewust te worden van onze eigen successen. Anderzijds door te werken aan een gezond gevoel van eigenwaarde en te begrijpen dat onze waarde als persoon niet gekoppeld is aan uiterlijke kenmerken en successen.
Meer artikelen over geestelijke gezondheid
Het cliché van de jaloerse vrouw
Iedereen die als vrouw een probleem aan een andere vrouw voorlegt, is duidelijk en onmiskenbaar jaloers. Dat is de eerste gedachte die zich jarenlang in de hoofden van mensen heeft gebrand en zijn sporen heeft nagelaten. Vrouwen worden gezien als moeilijk, als gecompliceerd, als “niet zo ontspannen als mannen”. Een postzegel die gedachteloos wordt verspreid. Vandaag is er iets dat veel sterker is dan dit negatieve gevoel: saamhorigheid. Vrouwen die bij elkaar blijven, op het werk, privé of waar dan ook, bereiken meer dan je je kunt voorstellen. Samen ontwikkelen vrouwen bijna bovenmenselijke krachten die hen in staat stellen dingen te doen die lang voor ondenkbaar werden gehouden.
Als gevolg hiervan bevrijden steeds meer vrouwen zich tegenwoordig van het idee van competitie en hebben ze al lang begrepen hoeveel meer ze krijgen als afgunst wordt vervangen door respect en harmonieuze samenwerking. We hebben genoeg te maken met onszelf nog steeds te verdedigen tegen mannelijkheid, terwijl we onszelf tegen elkaar uitspelen in het proces dat ons alleen maar terugzet en het cliché en de ondervertegenwoordigde veronderstelling bevestigt dat we zijn.
En ook al wordt de “jaloerse vrouw” toegeschreven aan een achterhaald cliché, het bestaat nog steeds, net zoals er jaloerse mannen zijn. Afgunst is menselijk, niet vrouwelijk.
bron